Bijna weer terug naar Nederland.

Hoi iedereen!

Ik ben niet erg bij de tijd als het om updates gaat... Mijn laatste update ging tot 25 april, en het is alweer 6 juli. Ik loop dus al twee-en-een-halve maand achter. Ruwweg de helft van mijn verblijf hier.
Ik kan het even kort samenvatten:
Op 25 april kwam ik terug uit Nickerie. Op 26 april kwamen mijn ouders hier. Dat was erg leuk, en we hebben een aantal leuke trips gedaan. Op zaterdag 10 mei zijn ze weer vertrokken. Op zondag 11 mei ben ik verhuisd naar een nieuwe woning. Deze nieuwe woning had geen huisgenoten maar was wel betaalbaar en aangenaam. Ik moest dus mezelf zien te vermaken de afgelopen twee maanden.

Aangezien familie en dergelijke op de hoogte is gebracht van de avonturen die ik mijn ouders heb gehad denk ik dat het het beste is als ik dat gedeelte oversla en begin op het moment dat ik ben verhuisd naar mijn nieuwe huis.

Het nieuwe huis is erg aangenaam. Ik heb een eigen keuken die afgeschermd is van een zitgedeelte met televisie. Verder zijn er vier slaapkamers, waarvan ik er ééntje heb geclaimd, en badkamer met wc, nog een aparte wc, een wasmachine en er is een ruime tuin.

Maar geen huisgenoten dus. Ik zag dat eigenlijk niet zo zitten. Als je met meer mensen bent pik je altijd wat meer op en zijn er meer suggesties over wat er is te doen in een weekend bijvoorbeeld. Je hebt altijd mensen om mee te praten en om samen mee te eten. Vooral dat laatste. Ik vind alleen eten altijd meer een verplichting dan een plezierige bezigheid.
Aan de andere kant: geen conflicten, geen rotzooi behalve die van mezelf en ik hoef met niemand rekening te houden. Bovendien moest ik toch een keer leren hoe het was om op mezelf te wonen.

De eerste week heb ik in een soort cocon geleefd. Het werk was niet echt bijzonder, want ik had geen bijzondere taken. Ik heb wat aan het verslag gewerkt en meegeholpen met de monitoring activiteit. (Muskieteneitjes vallen zetten en weer ophalen.) Thuis keek ik wat youtube filmpjes, en ik heb de buurt een beetje verkend. Voor het weekend had ik gelukkig wat te doen. Helene had me gevraagd of ik wilde meehelpen met het uitzetten van vallen voor zandvliegjes samen met een Franse professor. Een uitstekende kans om mijn Frans op te halen en wat veldwerk te doen.

De Franse professor bleek een vriendelijke en grappige man. Hij was al over de pensioengerechtigde leeftijd en hij deed wetenschappelijk werk als freelancer. In zijn huis had hij een eigen laboratorium, zo vertelde hij. We zijn naar Berg & Dal gereden (een natuurressort waar je kunt overnachten en allerlei survivaldingen doen) en hebben daar de vallen uitgezet. Dat was nog een hele tour, want er was nogal een steile heuvel waar we op moesten klimmen. Gelukkig konden we onderweg genieten van de natuur. Nu was het bos niet zo bijzonder, het was voornamelijk jong bos. Dat hebben we in Nederland ook. Een bos waar voornamelijk jonge bomen in staan. Desalniettemin was het wel fijn om in het bos te zijn en er waren ook diverse interessante vlinders. Allerlei interessante heliconius vlinders en ook morphovlinders (zie wikipedia). Ik probeerde een beetje te praten met de professor in mijn middelbare school Frans en hij praatte in zijn middelbare school Engels terug. Op die manier konden we toch aardig uit de voeten. (Zijn middelbare school Engels was overigens beduidend beter dan mijn middelbare school Frans.)

De afdaling van de heuvel was ook een heel avontuur. Nadat we de vallen hadden uitgezet gleed Helene uit en maakte een doodsmak waar naar later bleek een middenvoetsbeentje door was gebroken. In de praktijk betekende het dat de volgende dag ik samen met de professor alle vallen moest slepen. Maar dat was geen probleem. (Helene is overigens al helemaal hersteld).

De twee weken hierna zijn we onderwezen door de professor in alle ins en outs van de zandvliegjes. Zandvliegjes zijn hele kleine mugachtige vliegjes. Ik vond ze in het begin moeilijk te onderscheiden van de andere kleine insectjes die we hadden gevangen, maar er zijn dus honderden soorten van bekend. Op soortsniveau zijn ze het makkelijkst microscopisch te onderscheiden aan de hand van de geslachtsorganen van de mannetjes (dat klinkt viezer dan het lijkt). Ze zijn ondanks dit relatief makkelijke kenmerk nog vrij moeilijk te onderscheiden, want probeer een vliegje van 0,5-3 mm maar eens zo te prepareren dat alles er heel aan blijft...

Omdat de professor zei dat hij in het weekend geen plannen had in Suriname, besloot ik dat het een goed idee zou zijn om samen met hem in het weekend wat te ondernemen. Ik heb een auto gehuurd en we zijn op de zaterdag naar het neotropical butterfly park in lelydorp vertrokken. Daar was ik al met mijn ouders geweest toen ze hier waren, en ik dacht dat het wel leuk was om het nog eens over te doen met een professor in de entomologie. Ook omdat ik met mijn ouders er was op de dag dat ze vertrokken en dat het ook een vervelend gevoel was om afscheid te moeten gaan nemen.
Het bleek een goede keuze te zijn om met de professor naar het neotropical butterfly park te gaan. Het was erg interessant en de professor wist ook veel te vertellen. Bovendien was ik dit keer mijn camera niet vergeten, dus ik heb foto's. Het neotropical butterfly is echt een aanrader. Er zijn allerlei vlinders die worden gekweekt voor vlindertuinen en dierentuinen over de hele wereld, met name in Europa en de VS. We zijn rondgeleid door de kweek en er was ook een vlindertuin met allerlei heliconius soorten.

De zondag zijn we naar Mariënburg en Frederiksdorp geweest. Mariënburg is een oude suikerplantage waar de suiker ook verwerkt werd. Het hele fabriekscomplex is inmiddels vervallen. Het is een behoorlijk indrukwekkende ruïne en we zijn door iemand van de beveiliging rondgeleid. (De beveiligers leidden mensen rond als bijverdienste). Daardoor konden we ook in de ruïne van de fabriek kijken. Er was naast de fabriek een enorme stoomaangedreven stoompers die het suiker uit het riet perste. De tandwielen waren zo groot dat je er makkelijk een paard tussen had kunnen pletten. Om te voorkomen dat iemand zijn arm tussen de tandwielen zou steken had men een hekje om de machine gezet, op 20 cm afstand van de tandwielen. Negentiende-eeuwse machineveiligheid op plantages was dus niet bepaald ontwikkeld.
Verder staat er op Mariënburg een monument voor de Javaanse immigratie. Nadat de slavernij is afgeschaft werden er namelijk Javanen als contractarbeiders ingezet om de suiker te oogsten. Door wurgcontracten hadden deze mensen alleen feitelijk de vrijheid, maar waren het in de praktijk ook gewoon slaven. De arbeidsomstandigheden waren ronduit slecht. Wat overigens niet heel erg veel verschild van hoe de Europese fabriekseigenaren in die tijd met hun werknemers omgingen.

Frederiksdorp is een oude plantage met wat gebouwtjes die prachtig gerestaureerd zijn. Veel was er niet te zien, dus we hebben een wandelingetje gemaakt. Daarna zijn we naar huis teruggekeerd.

Ik zat inmiddels al twee weken alleen thuis. Dat begon me toch wel een beetje op te breken. Tijd om wat dingen te ondernemen. Maar waar te beginnen? Op goed geluk wat dingen proberen. Ik ben maandag naar de film geweest. X-men: the days of future past. Het was een goede film. Woensdag ben ik naar een jazz-jam avond geweest in hotel Krasnapolsky. De muziek was goed, maar ik raakte er niet met mensen aan de praat en ik voelde me ook niet uitgenodigd om mee te doen. Dat zal wel meer aan mij gelegen hebben dan aan de mensen daar. Maar ik ben gewoon niet zo makkelijk met dat soort dingen. Ik had in ieder geval al een avond jazz geluisterd in plaats van een avondje in mijn eentje achter de computer te zitten. Dat was al winst.

In het weekend ben ik weer naar de Hermitage Mall geweest. Dat is een groot winkelcentrum op een half uurtje rijden van mijn huis waar ook de bioscoop is. Ik wilde de alternatieve route eens proberen. Het regende die zaterdag behoorlijk, en ik heb gepoogd tussen twee buien door het winkelcentrum te bereiken. Bijna slaagde ik in mijn plan, ware het niet dat ik natuurlijk verdwaalde en zo een half uur door de regen heb moeten fietsen. Ik was zeiknat toen ik aankwam. Desalniettemin was het de moeite, er was namelijk een goede boekwinkel in de mall. Daar heb ik een goed boek gescoord.
De volgende dag, zondag, ben ik naar fort Nieuw-Amsterdam geweest. Dat was een zeer interessante trip. Eerst ben ik op de fiets naar de andere kant van Paramaribo gereden om daar met een bootje naar het fort te gaan. Het fort is ooit gebouwd om de monding van de Suriname rivier af te schermen tegen indringers. Behalve het fort zelf bekijken, zijn er in de gebouwen allerlei tentoonstellingen te zien die het fort interessant maken. Zo is er een tentoonstelling over de tweede wereldoorlog, een tentoonstelling over slavernij en een kunstexpositie in het fort. Ik was helaas weer mijn camera vergeten, dus geen foto's helaas.

Om wat meer met mensen in contact te komen heb ik gezocht om een sport te gaan doen in Suriname. Ik heb wat gegoogled naar Jiu-Jitsu in Suriname, omdat ik dat in Nederland toch heel lang heb gedaan. Ik heb een groep gevonden in Suriname en ik heb naar het sportcentrum waar ze trainden een mailtje gestuurd. Natuurlijk mocht ik meedoen! Dat was geen probleem.

Sinds dat mailtje train ik iedere maandag-, woensdag- en vrijdagavond Braziliaans Jiu-Jitsu. Ik heb me dan ook nooit meer echt zorgen gemaakt over alleen thuiszitten.
Achteraf bekeken heb ik eigenlijk maar twee weken niet zoveel gedaan, vervolgens een week wat dingen op mezelf, en de week daarop met sporten ben ik 's avonds wat sociaals gaan doen. Die drie weken dat ik nog niet sportte voelden echter wel als een eeuwigheid. Als ik ooit nog op mezelf ga wonen dan ga ik het wat voortvarender aanpakken.

Sinds ik ben gaan sporten vliegt het leven hier voorbij. Ik heb bijna elke avond wat te doen en in de weekenden vermaak ik me prima. Ik ben naar fort zeelandia geweest, naar de jodensavanne, ik heb souvenirtjes gekocht in de readytex, ik ben weer een weekend terug naar Nickerie geweest, heb een yoga-avond meegedaan en ik heb een vakantie geregeld naar het binnenland, de laatste week dat ik hier ben. En dan is er verder nog het WK! Over al deze trips later meer want het is al laat en ik moet nu naar bed.

Negentien juli vertrek ik al. Ik heb gelukkig mijn stagewerkzaamheden bijna afgerond. Elf juli mijn laatste presentatie. Dan heb ik nog een weekend om afscheid te nemen en op de veertiende naar het binnenland! Op de achttiende kom ik terug, pak ik mijn koffers en de dag daarop vertrek ik.

Ik heb genoten van Suriname, maar ik kijk er ook naar uit om terug te gaan. Eindelijk weer vaak stamppot eten, eindelijk weer naar willekeurige musea kunnen gaan, eindelijk weer op mijn piano kunnen spelen en bovenal natuurlijk eindelijk weer mijn vrienden en familie weer te zien.

Ik ga natuurlijk ook een aantal dingen missen in Suriname. Ik heb vandaag wat foto's genomen van Paramaribo op weg naar mijn werk en een paar monumenten in de binnenstad. Maar de beelden ga ik niet zo erg missen. Natuurlijk is Suriname erg groen in de binnenlanden (dat ga ik missen) maar waar de mensen wonen valt het mee. Wageningen is ook groen! Wat ik ga missen is de warmte. Het is hier altijd lekker warm. Meestal rond de 28 graden in de regentijd, en dat is erg aangenaam. Als je slaapt met een ventilator, maar verder zonder airco, dan wen je erg snel. Als het hier heel erg bewolkt is, en er staat een windje bij 26 graden, dan begin ik het fris te krijgen. Helemaal verschrikkelijk is de airco die op het werk op 22 graden staat. Iedereen wordt er constant ziek van. Gelukkig heb ik een trui meegenomen.
Laatst hoorde ik op tv (bij een voetbalwedstrijd): “het is ontzettend warm in het stadion: 26 graden!” en ik dacht: “26 graden! Dat is een fantastische temperatuur om te sporten!” Zo zie je maar hoe snel je aan de warmte went als je zonder airco slaapt. Hoewel, snel, het duurt wel een paar weken. Ik zie er ook ontzettend tegenop om weer te wennen aan Nederland. Op frisse zomerdagen 15 graden... Zo koud kan de airco hier niet eens!

Wat ik nog meer ga missen zijn de geluiden. Iedere avond wordt ik in slaap gezongen, door krekels, padden, kikkers en vogels. Dat is trouwens af en toe best luid, maar daar zijn oordoppen een prima hulpmiddel voor. Het is ontzettend veel beter dan mijn vorige huis. Daar waren het vooral blaffende honden in de buurt. Dat wordt heel snel, heel irritant. (Ik was al niet zo'n hondenmens en na 1 week iedere nacht door die rotbeesten wakker geblaft te worden wilde ik ze het liefst stuk voor stuk levend villen). Gelukkig heb ik daar hier geen last van en ik ben zelfs al weer in staat om honden leuke beesten te vinden.

Wat ik verder ga missen weet ik nog niet. Ik ben bang dat ik daar pas in Nederland achterkom. Vooralsnog denk ik dat ik Suriname zonder spijt kan verlaten. Ik ben erg tevreden over hoe alles is gelopen.

En nu moet ik echt gaan slapen want het is hier al tien over half elf en morgen begint het serieuze werk weer.

Tot over twee weken!

Groetjes,
Ruben