Een maand in Suriname

3 weken in Suriname.

Vandaag na een week weer contact met internet, geen dingen om verder te doen, geen dingen om verder te regelen. Oftewel, eens even kijken hoe het ervoor staat met het thuisfront.

Ik heb wat mailtjes verstuurd en eens naar de reacties op mijn blog gekeken.

Wat een hoeveelheid reacties! Dank jullie wel, het maakt me erg gelukkig om te weten dat mijn blog een beetje wordt gelezen. Ik zag dat mijn blog op het moment van schrijven 111 keer was bekeken. Nu gaat het natuurlijk erg hard, want iedere keer als ik de site bezoek (per blog toch wel een keer of 3) dan wordt dat geregistreerd als een keer bekeken. Bovendien vermoed ik dat mijn moeder, ook al weet ze dat ze automatisch een mailtje krijgt, minstens 1 maal per dag op dat blog kijkt of er al iets nieuws is bijgekomen. Dus dan tikt het lekker aan. Desalniettemin is 111 keer erg veel en het werd misschien ook eens tijd dat ik wat van me liet horen.

Alvast excuses voor het “en toen, en toen” gehalte voor het komende verhaal. De afgelopen tijd is er redelijk wat gebeurd.

Ik was gebleven bij de verjaardag van de zoon van Helene (mijn stagebegeleider). Ik zou daar die dag heengaan rond een uur of vier en daarvoor een rustige dag hebben. De avond daarvoor zag ik echter dat ik gebeld was door mijn huisbaas om 11 uur 's avonds. Ik dacht nog: “als het echt belangrijk is belt hij morgenochtend wel of komt hij langs.” Inderdaad werd ik de volgende ochtend wakker gebeld om 7 uur: “Ruben er is vandaag een dolfijnentour.” Of ik zin had om mee te gaan. Melden om half 9. Natuurlijk liet ik deze kans niet onbenut en om half 9 stond ik klaar om op dolfijnentour te gaan.

We waren met een groep mensen die huurden bij de huisbaas en met enkele ouders van die mensen. Bijgevolg was het gezellig en de regen die die ochtend viel kon dat niet verpesten. Gelukkig hield het op met regenen toen we in de boot zaten en we hebben wat dolfijnen kunnen zien. Het zicht op de dolfijnen bleef beperkt tot ruggen met rugvinnen die uit het water omhoog kwamen. Maar toch: ik heb echte dolfijnen gezien! In het wild! De hoerastemming bij mij viel trouwens wel mee, wat is een dolfijn tenslotte anders dan een zeehond met een rugvin? Gelukkig waren er ook genoeg andere dieren waar ik als bioloog mij mee kon vermaken. Zo vlogen er talloze insecten over de rivier en bevonden zich aan de waterkant rooie ibissen. Die rooie ibissen hebben we in tegenstelling tot de dolfijnen wel helemaal te zien gekregen.

Na deze natuurpracht vertrokken wij naar de plantage “rust en werk” waar we niet zo veel te horen kregen over de plantage maar des te meer over de flora en fauna eromheen. Omdat ik rond dat tijdstip behoorlijke honger kreeg heb ik daar wat minder van meegekregen. We eindigden de dag gelukkig met heerlijk Javaans eten.

Eenmaal thuisgekomen was het tijd om naar Helene te gaan voor de verjaardag. Na hopeloos verdwaald te zijn in het bussysteem (het heeft wel lijnen, maar welke had ik moeten hebben?) en een taxi te hebben genomen kwam ik redelijk moe aan op de verjaardag. Ik had helaas vrij weinig energie over om sociaal te doen, maar dat was niet erg. Er stonden namelijk twee keyboards, een drumstel en een ukelele. Nadat ik de hele avond gejamd had met zonen en neefjes van Helene was ik de laatste om te vertrekken.
Ik heb me trouwens niet de hele avond gedragen als een muzikale kluizenaar. Het bleek dat de man van Helene ook lid is geweest bij de yggdrasilstam! Gezien de afstand kon hij helaas niet bij de reünie zijn, wat hij wel jammer vond. Wat is de wereld toch klein, niet? Op 8000 km afstand iemand tegenkomen die bij dezelfde scoutinggroep heeft gezeten.

De week daarna ben ik serieus begonnen met werken. De details zijn misschien alleen interessant voor mensen die ook muggenonderzoek doen dus die laat ik achterwege. Ik kwam erachter dat mijn uitlatingen over hardwerkende Surinamers tot nu toe alleen gebaseerd waren op mijn huisbaas en Chinese winkeliers. Die werken inderdaad de hele dag, elke dag. Bij het BOG (bureau voor openbare gezondheidszorg) begint de dag om 7 uur en eindigt die om 3 uur. Echter rond 1 uur begint het gebouw al leeg te lopen... Ach, als de taken van de dag zijn afgerond, dan is het werk klaar toch? En het is niet alsof de mensen dan thuis gaan zitten nietsen. Er is genoeg te doen in verenigingsleven etc. Ik vind het wel fijn. Ik werk gewoon zo lang als ik zin heb. Als ik dan na 3 uur thuis ben kan ik eventueel nog wat computerwerk doen.
Na mijn eerste echte werkweek had ik het plan opgevat om in het weekend het koloniaal museum bij fort Zeelandia te bezoeken en de Paramaribo zoo. Aangezien het museum niet op zaterdag open was werd het de dierentuin.

De dierentuin is zeker een aanrader. Om te beginnen hebben ze er allerlei exotische vogeltjes die je in Europese dierentuinen wat minder makkelijk vindt. In Suriname zijn ze gewoon vrij eenvoudig te verkrijgen. De Paramaribo zoo is sowieso behoorlijk gericht op de Surinaamse inheemse fauna. Uit andere werelddelen hebben ze alleen gedomesticeerde dieren. Ze hebben twee ezels, een hele rits kippen, eenden, pauwen en kalkoenen, een schaap en een geit. Dit waren veruit de interessantste dieren, samen met de struisvogels die ze ook uit een ander werelddeel hadden geplukt. De panters waren er ook. Die schijnen heel moeilijk te zien te krijgen te zijn in andere dierentuin. Voor alle dierentuineigenaars die dit lezen en een panter willen hebben: doe het niet! Ik heb ze alleen maar zien slapen, zoals katten doorgaans doen. Het is een huiskat met een ietwat grotere omvang, maar erg bijzonder is het niet. Desalniettemin een aanrader om naar Paramaribo zoo te gaan, de dieren zijn erg leuk en ze zijn goed behuisd. Met uitzondering van een eenzaam hertje heb ik geen enkel ander dier stereotype gedrag zien vertonen. Een betere score dan in veel Europese dierentuinen... Dit komt vooral denk ik omdat ze niet zoveel grote beesten hebben die een groot verblijf moeten hebben om zich goed te kunnen voelen.

De dag daarna was ik ziek. Ik voelde me die zaterdag ook al niet zo lekker. Het moest een keer gebeuren, en er was ook al bij het vaccinatiecentrum gewaarschuwd dat ik zeker in de eerste weken een keer ziek moest worden.

Gelukkig voelde ik me de maandag daarop een stuk beter. Ik had die maandag een afspraak om me te melden bij de vreemdelingendienst. Ik had al mijn papieren in orde. Toen ik na 3 uur wachten aan de beurt kwam bleek er toch niet iets goed te zijn. Ik had 7,5 SRD te VEEL overgemaakt naar de centrale betalingsdienst. Ik moest 150 USD of een equivalent in SRD overmaken en dat equivalent had ik dus iets te optimistisch ingeschat ten gunste van de Surinaamse overheid. Dit was een enorm PROBLEEM, en dus ging mijn verblijfsvergunning NIET door totdat ik dat in orde had gemaakt.
Wat een zeikerds.

Van 7,5 SRD kon je ongeveer een liter parbo bier kopen, of een brood, of een fles softdrink om even aan te geven om wat voor bedrag het gaat. Bovendien had ik het te veel overgemaakt. Dus ik zag geen reden om zo moeilijk te doen. Maar goed, volgende keer beter.

Op dinsdag heb ik mijn vertrek naar Nickerie voorbereid en die woensdag zijn we vertrokken. Drie en een half uur rijden over de oost-west verbinding naar Nickerie. Onderweg een kokosnoot leeggedronken en gigantische rijstvelden gezien. Ik kom uit de Wieringermeerpolder dus ik weet hoe een groot perceel eruitziet en deze percelen waren echt gigantisch. En alleen maar rijst! Rijst, rijst en nog eens rijst.

In Nickerie aangekomen maakte ik kennis met mijn nieuwe collega's en hebben we het werk opgezet in de dagen voor het weekend. In het weekend besloot een van mijn collega's me mee te nemen naar een voetbalwedstrijd. Hij heet Enjoem en hij heeft me hier een beetje onder zijn hoede genomen. Hij laat me in de weekenden wat zien van Nickerie en de omgeving en ik mag in het paasweekend bij hem komen. Dat is erg leuk want in het paasweekend komt half Suriname naar Nickerie vanwege de activiteiten daar.

Het werk gaat erg goed in Nickerie, en ik vind Nickerie een fijne plek om te verblijven. Veel minder druk als Paramaribo, het lijkt veel meer op Wageningen en Slootdorp. De sfeer is hier goed en de mensen zijn erg aardig. Ik ben nog niet veel stagairs tegengekomen. Daarentegen heb ik al wel veel gesproken met collega's, vooral met Enjoem. Na het weekend met de voetbalwedstrijd was de werkweek weer succesvol en zijn we in het weekend diverse dingen gedaan. Zaterdag weer een veteranenvoetbalwedstrijd waar Enjoem in speelde. Zondag een zangvogelwedstrijd. Enjoem was de competitieleider. Twee vogeltjes worden naast elkaar gezet en die het meeste fluit wint. Daarna zijn we naar Coronie gegaan. Enjoem had me meegenomen omdat hij daar toch iets moet doen en hij wilde me Coronie laten zien. Nickerie is echt een rijstdistrict, maar in Coronie leven de mensen meer van kleine veeteelt achter hun huis. Dus ik heb mogen genieten van kippen, doksen (eenden), varkens en runderen. In dit deel van Suriname voel ik me echt thuis.

Op de terugweg van Coronie naar Nickerie zijn we gestopt in Wageningen. Er is namelijk ook een Wageningen in Suriname en dat wilde ik erg graag zien. We zijn even in het park gaan zitten, er is namelijk een erg mooi park in Wageningen, nog opgezet door de Nederlanders. Het is door een goede architect opgezet want het voelt erg aangenaam om in het park te zijn en er waren dan ook veel kinderen in het park aan het spelen.
Na het park heb ik de rijstfabriek gezien die door de Nederlanders in Wageningen is neergezet in 1949. Stichting Machinale Landbouw. Het gebouw oogt nog steeds modern en Enjoem vertelde mij dat het technisch heel goed in elkaar zat, en dat het waarschijnlijk nog steeds de modernste fabriek is in Suriname.
Helaas is de fabriek volledig in verval. Het is een prachtige ruïne, maar het is ontzettend treurig dat de fabriek niet meer in gebruik is. Door wanbestuur is de hele SML in elkaar geklapt. Eeuwig zonde.

Op de weg van Wageningen naar Nickerie nog koeien gezien! Een geslaagd einde van de trip. Bij Enjoem kreeg ik vervolgens nog eten en een heleboel bakabana's (gebakken banaan) wat mijn favoriete eten is in Suriname. Het mooie is dat alle ingrediënten in Nederland ook voorhanden zijn, dus ik ga het zeker maken als ik weer terug ben.

Nu ben ik alweer een weekend verder en ben ik dit verhaaltje aan het afmaken waar ik twee weken terug aan begonnen ben. Sorry voor de vertraging, maar er is hier genoeg te doen, en ik ben niet altijd in de stemming. Voor vandaag verder geen plannen, en ik vind dat wel lekker. Mijn hotelkamer opruimen, wat met mensen skypen, een beetje uitrusten. Volgende keer hoop ik wat tijdiger verslag te doen!

groetjes,
Ruben