Veilig aangekomen
Door: Ruben
Blijf op de hoogte en volg Ruben
09 Maart 2014 | Suriname, Paramaribo
Zojuist ben ik wakker geworden om half 10 Nederlandse tijd, half 6 Surinaamse tijd. Mijn lichaam heeft het gevoel uitgeslapen te zijn, maar het is dus nog vrij vroeg. Het is inmiddels al 2 uur later en ik heb besloten toch maar eens aan dat reisblog te beginnen. Vooral voor mezelf is het denk ik goed als ik dat regelmatig bijhoudt.
De vlucht hierheen was een ervaring op zich. Vroeg opstaan, naar het vliegveld, afscheid nemen op het vliegveld en vervolgens de diepte in. “Nu sta ik er alleen voor”, dacht ik. Toen ik eenmaal door de gate heen was en op het vliegtuig zat zakte de spanning een beetje weg. Ik had voorbereid zo goed als ik kon en nu ging het ook gebeuren.
Na een zeer prettige vlucht waarbij we door de KLM ontzettend zijn verwend (mijn voorzorgsmaatregel om 2 liter water aan boord te nemen bleek zwaar overdreven) kwamen we aan in Suriname. Voor het eerst over een tropisch regenwoud vliegen is best een aparte ervaring, het is net toch een ander type bos dan dat je gewend bent. Toch zijn er in het “oerwoud” nog duidelijk rechthoekige stramienen te zien wat wijst op (voormalige) landbouw. Eenmaal op het vliegveld slaat de warmte me tegemoet. Ik dacht ogenblikkelijk aan een saunaminnende vriendin van mij die dit fantastisch zou hebben gevonden.
Na de lange rij voor de paspoortcontrole en het ophalen van mijn bagage liep ik naar buiten. Ik zou worden opgehaald, echter bij de eerste stap buiten kwam er al een man op me af die vroeg of ik een taxi wou hebben. Ik zei beleefd dat ik al vervoer had geregeld, me ondertussen toch afvragend bij wie ik in hemelsnaam moest zijn. Een man met een legerbroek zwaaide naar mij. “Ruben?”. De taxichauffeur was zwijgzwaam dus ik heb het hele stuk naar Paramaribo uit het open raam gekeken.
Suriname is behoorlijk anders dan Nederland. Gelukkig stond er nog wel gras, en groeiden er bomen. Daar houdt de vergelijking wel een beetje op. Gelukkig ben ik wel al eerder buiten Nederland geweest dus kon ik nog een aantal dingen plaatsen. De (hoofd)wegen zijn hetzelfde als in België, af en toe en kuil maar erg goed begaanbaar en bovendien geasfalteerd. Ook de elektronische infrastructuur is hetzelfde als in België. Stroom- en telefoonlijnen zijn op palen gemonteerd. Men rijdt hetzelfde als in Parijs, wat inhoudt dat de regels betekenisloos zijn en dat je een assertieve rijstijl moet hebben. De natuur is ontzettend dan wat ik eerder heb gezien. Wat me ook opviel was de lintbebouwing, langs de hoofdweg van het vliegveld naar Paramaribo staan allerlei huizen en winkels, en die weg is 45 km lang. Mensen steken allerlei vuurtjes 's avonds dus de geur van verbrand hout is ook alomtegenwoordig.
In Paramaribo werd de chauffeur wat spraakzamer, hij moest ook wel want hij werd constant gebeld. Iets met zijn werk. Hij stelde het niet op prijs om gebeld te worden tijdens het rijden, wat er voor zorgde dat ik mij wel veilig voelde.
In Paramaribo aangekomen reed hij bij een parkeerplaats op en zei: “Het paleis van de president”. Ik dacht dat hij een grapje maakte, aangezien hij een chauffeur was voor het gasthuis waar ik werkte en dat hij zijn baas (Lucien Fernandes) dan maar “President” noemde en dat we bij het gasthuis waren aangekomen. Dat had ik dus verkeerd. Het was daadwerkelijk het paleis van meneer Bouterse. De chauffeur bleek daar als objectbeveiliger te werken. De legerbroek had hij dus niet uit mode-overwegingen aan, maar president Bouterse was daadwerkelijk zijn opperbevelhebber. Nadat hij iets had afgehaald bij zijn collega reden we verder om mijn eerste Surinaamse eten op te halen. Een bami-achtig iets. Daarna kwamen we aan bij het huis.
Ik ben heel gastvrij ontvangen, en in het huis blijken ook een Canadese jongen en een Nederlands meisje te wonen. Het is hier gezellig en ik ben erg blij dat ze er zijn. De verhuurder Lucien (Fernandes) blijkt een zeer vriendelijke man. Hij wordt blijkbaar ook papa Lucien genoemd door sommige huurders. Zeer terecht.
Na nog even mijn ouders gebeld te hebben ben ik naar bed gegaan om alle nieuwe indrukken te verwerken. Dat heeft me goed gedaan merk ik en ik stond vanochtend vrolijk op. Ik heb wat mailtjes verstuurd, rijst met suiker als ontbijt gegeten, aan dit blog gewerkt en ik ben inmiddels al een paar keer gestoken door muggen. Het is hier erg aangenaam 's ochtends. Het is half 9 en het is al 2 uur licht. De temperatuur is goed te harden. Helaas geldt dat ook voor de muggen. Ik denk dat ik op mijn stage zoveel mogelijk werk zal proberen te verrichten op het vroege uur. 's Avonds is het namelijk erg klam en heet.
Vandaag groenten kopen op de markt. Morgen naar het bureau openbare gezondheidszorg om te horen te krijgen wat ik moet doen. Ik laat het allemaal over me heen komen.
groetjes,
Ruben
De vlucht hierheen was een ervaring op zich. Vroeg opstaan, naar het vliegveld, afscheid nemen op het vliegveld en vervolgens de diepte in. “Nu sta ik er alleen voor”, dacht ik. Toen ik eenmaal door de gate heen was en op het vliegtuig zat zakte de spanning een beetje weg. Ik had voorbereid zo goed als ik kon en nu ging het ook gebeuren.
Na een zeer prettige vlucht waarbij we door de KLM ontzettend zijn verwend (mijn voorzorgsmaatregel om 2 liter water aan boord te nemen bleek zwaar overdreven) kwamen we aan in Suriname. Voor het eerst over een tropisch regenwoud vliegen is best een aparte ervaring, het is net toch een ander type bos dan dat je gewend bent. Toch zijn er in het “oerwoud” nog duidelijk rechthoekige stramienen te zien wat wijst op (voormalige) landbouw. Eenmaal op het vliegveld slaat de warmte me tegemoet. Ik dacht ogenblikkelijk aan een saunaminnende vriendin van mij die dit fantastisch zou hebben gevonden.
Na de lange rij voor de paspoortcontrole en het ophalen van mijn bagage liep ik naar buiten. Ik zou worden opgehaald, echter bij de eerste stap buiten kwam er al een man op me af die vroeg of ik een taxi wou hebben. Ik zei beleefd dat ik al vervoer had geregeld, me ondertussen toch afvragend bij wie ik in hemelsnaam moest zijn. Een man met een legerbroek zwaaide naar mij. “Ruben?”. De taxichauffeur was zwijgzwaam dus ik heb het hele stuk naar Paramaribo uit het open raam gekeken.
Suriname is behoorlijk anders dan Nederland. Gelukkig stond er nog wel gras, en groeiden er bomen. Daar houdt de vergelijking wel een beetje op. Gelukkig ben ik wel al eerder buiten Nederland geweest dus kon ik nog een aantal dingen plaatsen. De (hoofd)wegen zijn hetzelfde als in België, af en toe en kuil maar erg goed begaanbaar en bovendien geasfalteerd. Ook de elektronische infrastructuur is hetzelfde als in België. Stroom- en telefoonlijnen zijn op palen gemonteerd. Men rijdt hetzelfde als in Parijs, wat inhoudt dat de regels betekenisloos zijn en dat je een assertieve rijstijl moet hebben. De natuur is ontzettend dan wat ik eerder heb gezien. Wat me ook opviel was de lintbebouwing, langs de hoofdweg van het vliegveld naar Paramaribo staan allerlei huizen en winkels, en die weg is 45 km lang. Mensen steken allerlei vuurtjes 's avonds dus de geur van verbrand hout is ook alomtegenwoordig.
In Paramaribo werd de chauffeur wat spraakzamer, hij moest ook wel want hij werd constant gebeld. Iets met zijn werk. Hij stelde het niet op prijs om gebeld te worden tijdens het rijden, wat er voor zorgde dat ik mij wel veilig voelde.
In Paramaribo aangekomen reed hij bij een parkeerplaats op en zei: “Het paleis van de president”. Ik dacht dat hij een grapje maakte, aangezien hij een chauffeur was voor het gasthuis waar ik werkte en dat hij zijn baas (Lucien Fernandes) dan maar “President” noemde en dat we bij het gasthuis waren aangekomen. Dat had ik dus verkeerd. Het was daadwerkelijk het paleis van meneer Bouterse. De chauffeur bleek daar als objectbeveiliger te werken. De legerbroek had hij dus niet uit mode-overwegingen aan, maar president Bouterse was daadwerkelijk zijn opperbevelhebber. Nadat hij iets had afgehaald bij zijn collega reden we verder om mijn eerste Surinaamse eten op te halen. Een bami-achtig iets. Daarna kwamen we aan bij het huis.
Ik ben heel gastvrij ontvangen, en in het huis blijken ook een Canadese jongen en een Nederlands meisje te wonen. Het is hier gezellig en ik ben erg blij dat ze er zijn. De verhuurder Lucien (Fernandes) blijkt een zeer vriendelijke man. Hij wordt blijkbaar ook papa Lucien genoemd door sommige huurders. Zeer terecht.
Na nog even mijn ouders gebeld te hebben ben ik naar bed gegaan om alle nieuwe indrukken te verwerken. Dat heeft me goed gedaan merk ik en ik stond vanochtend vrolijk op. Ik heb wat mailtjes verstuurd, rijst met suiker als ontbijt gegeten, aan dit blog gewerkt en ik ben inmiddels al een paar keer gestoken door muggen. Het is hier erg aangenaam 's ochtends. Het is half 9 en het is al 2 uur licht. De temperatuur is goed te harden. Helaas geldt dat ook voor de muggen. Ik denk dat ik op mijn stage zoveel mogelijk werk zal proberen te verrichten op het vroege uur. 's Avonds is het namelijk erg klam en heet.
Vandaag groenten kopen op de markt. Morgen naar het bureau openbare gezondheidszorg om te horen te krijgen wat ik moet doen. Ik laat het allemaal over me heen komen.
groetjes,
Ruben
-
09 Maart 2014 - 13:25
Joshua:
"Assertieve rijstijl"
Dat vind ik een zeer diplomatieke benaming :P. -
09 Maart 2014 - 17:08
Ma Hilde :
Behoorljk anders dan in Nederland, maar vergelijkbaar met Belgie. Voel je je toch nog een beetje thuis.
-
12 Maart 2014 - 22:47
Marleen:
Sinds jij mij in Ierland hebt verteld hoe apen hun bananen opeten, schil ik de mijne ook altijd 'ondersteboven' zodat ik het steeltje als handvat heb.
Meer van die kleine weetjes zijn altijd welkom
Als je ooit of binnenkort geen inspiratie mocht hebben voor deze blog: nieuwsjes over bijzondere dingen die je daar eet of helemaal anders klaarmaakt ?
Interessante of leuke variaties op de nederlandse taal, zegswijzen en spreekwoorden enzo....
Maar waarschijnlijk heb je het voorlopig liever over muggen, en dat lees ik dan ook wel graag.
Heb je daar muziekinstrumenten in je buurt ? -
14 Maart 2014 - 16:00
Oma:
Ik heb je brief gelezen en ben blij dat je het goed stelt. Nog veel plezier met de mensen rondom u. Tot een volgende keer. Groeten van oma. -
15 Maart 2014 - 21:01
Ruben :
Bedankt voor alle reacties. Dat maakt het leuk om te blijven schrijven.
Ierland was trouwens een zeer goede ervaring om me voor te bereiden op de Surinaamse mentaliteit. Dus ik ben blij dat ik daar heb mogen logeren, Marleen! Dankjewel. Wat muziekinstrumenten betreft, die heb ik nog niet bij de hand, maar daar hoop ik verandering in te gaan brengen.
groetjes,
Ruben
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
